วันนี้เมื่อ 13 ปีที่แล้ว ’26 ธันวาคม 2547′ คือหนึ่งวันมหาวิปโยคของคนไทย สึนามิลูกใหญ่ได้โหมกระหน่ำประเทศไทย มีผู้สูญเสียมากมาย มีคนที่ต้องพลัดพรากจากคนอันเป็นที่รัก ทรัพย์สินอาคารบ้านเรือนเสียหายยับเยิน ในขณะที่ความเลวร้ายได้กระหน่ำซัดมาอย่างไม่หยุดยั้งก็เป็นเวลาเดียวกันกับเหล่าวีรชนคนมีน้ำใจอันประเสริฐปรากฎตัวขึ้นอย่างมากมาย เราขอแสดงความเสียใจกับผู้ที่สูญเสียและไว้อาลัยแด่ผู้ที่จากไป รวมทั้งขอสดุดีในน้ำใจของพี่น้องไทยที่ทำให้วิกฤตในครั้งนั้นทุเลาเบาบางลง ทำให้น้ำตาทุกหยดถูกซับจนแห้งเหือด
13 ปีผ่านไป ถึงเวลาที่เราคนไทยต้องหวนกลับมาทบทวนกันอีกครั้ง ว่า เราไม่ได้ยิ่งใหญ่อยู่เหนือธรรมชาติ มนุษย์แต่งแต้มเติมโลกด้วยเทคโนโลยีและความทันสมัย แต่ก็ใช้ทรัพยากรธรรมชาติสิ้นเปลืองไปอย่างเท่าทวี และเมื่อเวลาที่ “ธรรมชาติขอทวงคืน” เขาจะทวงคืนด้วยชีวิตและความสูญเสีย คงได้เวลาแล้วสินะที่เราจะต้อง “หยุดทำลายธรรมชาติ” เพื่อคืนความสมดุลให้กับโลก หากมนุษย์ยังหยิ่งผยอง คิดว่าอำนาจของ “เงินตรา” จะมาฆ่าธรรมชาติได้ ขอบอกเลยว่า “คิดผิด” เพราะเรามาจาก “ดินสู่ดิน” เกิดจากธรรมชาติและเมื่อถึงเวลาเราก็จะกลับคืนสู่ธรรมชาติ ไม่มีใครอยู่เหนือธรรมชาติได้หรอก รักษาโลกไว้ดีกว่า เพื่อวันข้างหน้าเราจะได้มีโลกที่สวยงามให้เราได้อยู่อาศัยตราบนานเท่านาน
