โฆษณามีเรื่องเล่า | เพราะแยกไม่ออกจึงเสียเงิน 600 ดอลลาร์

ปกติแล้ว จิม จะไม่ค่อยเข้ามาดูงานที่โรงงานเอง เพราะตัวเขาเองแทบไม่มีเวลา ปกติแค่งานบริหารในองค์กรก็ทำให้เขาวุ่นวายมากพออยู่แล้ว เขาได้วานให้โรเบิร์ต เพื่อนรุ่นน้องที่เขาแต่งตั้งผู้จัดการโรงงานดูแลแทน แต่เมื่อไม่นานมานี้ เขาได้รับรายงานว่า ระบบเครื่องจักรในโรงงานมีความผิดปกติและกระทบกับกระบวนการบรรจุภัณฑ์และขนส่งสินค้า วันนี้จิมจึงต้องลงมาหน้างานด้วยตัวเอง

เมื่อจิมเข้ามาถึงโรงงานได้สักพัก เขาก็เร่งเข้าไปดูเครื่องจักรและระบบบรรจุภัณฑ์สินค้าว่ามีอะไรผิดปกติบ้าง ระหว่างที่สำรวจไปรอบ ๆ โรงงาน พนักงานลูกน้องของเขาทุกคนต่างก็สาละวนอยู่กับการขนส่งสินค้าในโรงงานขึ้นลงโกดัง บางส่วนที่ต้องขนถ่ายเพื่อส่งต่อก็วุ่นวายกับการย้ายสินค้าขึ้นรถบรรทุก ทุกคนทำงานแข่งกับเวลากันอย่างแข่งขัน ยกเว้นชายหนุ่มคนหนึ่ง ที่กึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่บนกล่องสินค้าที่วางเรียงกันเสมือนเตียงไม้ขนาดใหญ่ ทุกกล่องสินค้าดูเหมือนกันไปหมด ไม่มีความแตกต่างกัน จิมสังเกตุชายหนุ่มคนนี้มาสักพักแล้ว มองไปกี่รอบ ชายหนุ่มคนนั้นก็ยังนั่งอยู่ตรงนั้น บางทีก็หาว บางทีก็ทำท่าบิดขี้เกียจ

แล้วสักพักหนึ่ง ชายหนุ่มคนนั้นก็ลุกขึ้นอย่างเฉื่อยชา แล้วก็ยกกล่องสินค้าใบหนึ่งที่อยู่ข้างๆเขาขึ้นมา แล้วก็เดินไปยื่นให้กับพนักงานในโกดังสินค้าคนหนึ่ง เสร็จแล้วก็กลับมานั่งที่เดิมทำท่าทางเฉื่อยชาเหมือนเดิม

จิม เห็นพฤติกรรมของชายหนุ่มคนนั้นแล้วก็รู้สึกขัดใจ พอเสร็จธุระของตนแล้ว จึงเดินมุ่งตรงไปหาชายหนุ่มท่าทางขี้เกียจคนนั้นทันที จิมทักทายเจ้าหนุ่มคนนั้นด้วยน้ำเสียงที่ค่อนข้างบอกว่าไม่สบอารมณ์

“เฮ้ เจ้าหนุ่ม ปกติแกทำงานในตำแหน่งของแกนี้ได้เงินเป็นยังไง”

เจ้าหนุ่มคนนั้นสบตาจิมแบบงงๆแล้วตอบว่า

“ผมได้เงินเป็นสัปดาห์”

“สัปดาห์ละกี่เหรียญ” จิมถามต่อ

“สัปดาห์ละ 150 เหรียญ” เจ้าหนุ่มคนนั้นตอบอย่างรวดเร็ว แต่ก็ยังมีท่าทีงงๆ

หลังจากจบคำสนทนา จิมหยิบกระเป๋าสตางค์ของตนเองขึ้นมา ควักเงินออกจากกระเป๋าแล้วนับ จนได้ 600 ดอลลาร์ แล้วก็ยื่นให้เจ้าหนุ่มคนนั้น พร้อมกับพูดว่า

“เจ้าหนุ่ม นี่เงินเดือนของแก แล้วแกออกไปจากโรงงานของฉันซะ ฉันขอไล่แกออก ไม่ต้องกลับมาอีกนะ”

แม้เจ้าหนุ่มคนนี้จะรู้สึกแปลกใจ ตกใจ และงุนงงกับเรื่องที่เกิดขึ้น แต่มีเงินอยู่ตรงหน้ามากขนาดนี้เขาก็จึงไม่พูดอะไร คว้าเงินแล้วเดินออกจากโรงงานไปตามคำสั่งของจิมทันที

โรเบิร์ต ผู้จัดการโรงานที่ยืนสั่งงานลูกน้องอยู่ข้างๆได้เห็นเหตุการณ์ทั้งหมด ก็รู้สึกตะลึงกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น เขาเดินเข้าไปหาจิม ยังไม่ทันที่เขาจะได้พูดอะไร จิมก็เอ่ยถามเขาก่อนว่า

“เฮ้ โรเบิร์ต แกบอกฉันหน่อยสิ ไอ้เจ้าหนุ่มคนนั้นมันทำงานที่นี่มานานแค่ไหนแล้ว ทำไมมันถึงขี้เกียจได้ขนาดนี้”

โรเบิร์ตได้ยินคำถามของจิม ถึงกับตาโต หันไปมองหน้าเพื่อนรุ่นพี่อย่างช้าๆแล้วพูดว่า

“ไอ้หนุ่มนั่นไม่ได้ทำงานที่นี่ เป็นเด็กส่งพัสดุ มันมาส่งพัสดุ!!!”