โฆษณามีเรื่องเล่า | ตอน ธรรมชาติของความแตกต่าง

กานดา ภรรยาสาวเริ่มรู้สึกหงุดหงิดที่เห็น ปฏิภาณสามีซื้อกับข้าวแกงถุงกลับบ้านมากินทุกวันในตอนเย็นหลังเลิกงาน ทั้งๆที่เธอก็เคยบอกหลายครั้งแล้วว่า ไม่ต้องซื้อ เพราะเธอทำกับข้าวไว้รอทุกวันอยู่แล้ว แต่ปฏิภาณก็ไม่เคยฟังเธอเลย เขายังคงซื้อกับข้าวนอกบ้าน กลับเข้ามากินในบ้านแบบนี้อยู่เสมอ แม้กระทั่งวันนี้ ที่เป็นวันอาทิตย์ปฏิภาณไม่ได้ไปทำงาน แต่เขาก็ยังอุตส่าห์ปั่นจักรยานออกไปซื้อกับข้าวแกงถุงกลับมากินอยู่ดี กานดาจึงเริ่มรู้สึกหัวเสีย เพราะด้วยสภาพเศรษฐกิจแบบนี้เธออยากให้สามีประหยัดมากขึ้น เธอจึงตัดสินใจว่าต้องไปคุยกับสามีอีกครั้ง

หลังจากปฏิภาณปั่นจักรยานไปซื้อกับข้าวมื้อกลางวันกลับมาและลงมือกินอาหารมื้อนั้นอย่างเอร็ดอร่อย เมื่ออิ่มแล้วเขาก็มานั่งอ่านข่าวบนหน้าจอมือถือแล้วก็จิบชายามบ่ายไปด้วย กานดาเห็นว่าเวลานี้เหมาะแล้วที่จะต้องคุยกับสามีเรื่องการซื้อกับข้าวเสียที เธอจึงเดินแบบลงเท้าหนักๆเพื่อแสดงความไม่สบอารมณ์ไปหาสามีของเธอ แล้วก็กล่าวว่า

“นี่คุณ ฉันเหลือทนแล้วนะ ฉันบอกคุณกี่หนแล้วว่า ไม่ต้องไปซื้อกับข้าวนอกบ้านมากินใช่ไหม อาหารพวกนี้ฉันก็ทำได้ ไม่เห็นยุ่งยากซับซ้อนอะไรเลย และฉันก็ทำไว้ให้คุณแทบทุกวัน แต่คุณแทบไม่เคยกินเลย ทำไม”

ปฏิภาณรับรู้ได้ถึงอารมณ์ของภรรยาจากการเดินลงเท้าหนักๆเข้ามาบวกกับน้ำเสียงที่พูดกับเขา ปฏิภาณรู้ทันทีว่าสถานการณ์เริ่มมาคุแล้ว ด้วยความเกรงใจภรรยา เขาจึงละสายตาจากมือถือ แล้วก็อ้อมแอ้มตอบภรรยาไปว่า

“อืม…จริงๆมันก็ไม่มีอะไรหรอกจ้ะ ผมกังวลเรื่องความเป็นธรรมชาติในอาหารน่ะ” ปฏิภาณตอบแล้วก็พยายามหลบสายตาภรรยา

“เอ๊ะ? พูดแบบนี้คุณหมายความว่ายังไง อาหารที่ฉันทำ ฉันก็เน้นให้ครบ 5 หมู่ มีพืชผักธรรมชาติทุกมื้อ ผักที่ซื้อมาใช้ก็ผักปลอดสารเป็นธรรมชาติจริงๆทั้งนั้นไม่มีการปรุงแต่งอะไรมากเลยนะ”

ปฏิภาณทำหน้าปั้นยาก เขาไม่รู้จะเลี่ยงหรือตอบภรรยายัง มาถึงขนาดนี้แล้วเห็นที่เขาจะต้องบอกกับเธอไป ปฏิภาณจึงรวบรวมความกล้า และพูดออกไปว่า

“เรื่องนั้นน่ะผมรู้ แต่ปัญหามันอยู่ที่ว่า ต่อมรับรสในปากผมน่ะสิ… ต่อมรับรสของผมน่ะ มันแยกแยะได้ว่าอะไรอร่อย เมื่อความเป็นธรรมชาติมันสร้างมาแบบนี้ ผมถึงต้องพึ่งอาหารถุงจากร้านข้างนอก แทนที่จะเป็นของกินไร้รสชาติแบบที่คุณทำ…”